Η πολιτική και ο έρωτας κρίνονται πάντα στο φινάλε

 γράφει η      Μαρία Περδικέα

 Σε δύο περιπτώσεις γονατίζει ο άνθρωπος, στον έρωτα και στην πολιτική. Κυριολεκτικά όμως!

Επίσης, και στις δύο περιπτώσεις αυτό που μετράει περισσότερο είναι τα έργα και όχι τόσο τα λόγια.

Βέβαια τόσο στην πολιτική όσο και στον έρωτα τα λόγια είναι πάντοτε μεγάλα, φουσκωμένα και υπόσχονται μέρες μαγικές και ονειρεμένες.

Όταν έναν χρόνο πριν ο Αλέξης Τσίπρας εμφανίστηκε ως νέος καπετάνιος του μικρού Τιτανικού που ονομάζεται Ελλάδα, ο ανυποψίαστος – για άλλη μια φορά – λαός πίστεψε πως με ένα μαγικό ραβδί θα κατάφερνε να μας γυρίσει πίσω στην χρυσή χρονιά του 2004.

Ένα πράγμα σαν τον Ντέιβιντ Κόπερφιλντ, χωρίς ωστόσο να διαθέτει το ταλέντο, το σωστό επιτελείο και το ανάλογο παρουσιαστικό.

«Θέλει ευφυϊα για να παραπλανήσεις το κοινό», μου είχε πει ο κορυφαίος μάγος σε συνέντευξη που μου είχε παραχωρήσει πριν από κάμποσα χρόνια, όταν είχε επισκεφθεί την Ελλάδα.

Ένα κοινό που διψάει για θέαμα πιστεύει τα πάντα, όπως ακριβώς ένας ερωτευμένος άνδρας που πιστεύει ότι η αγαπημένη του περνάει πέντε ολόκληρες ώρες στο κομμωτήριο ή όπως ένας ψηφοφόρος του Σύριζα που πίστεψε ότι θα καταργηθεί ο ΕΝΦΙΑ και ο κατώτατος μισθός θα φτάσει στα 751 ευρώ.

Έρωτας και πολιτική με λάθος συνταγή, είναι για εκείνους που δειλιάζουν, που κρύβονται πίσω απο την σιγουριά, που φρενάρουν αντί να πατήσουν γκάζι, που υπόσχονται τα πάντα και δίνουν ελάχιστα.

Μάγκες χωρίς γραβάτες που περιφέρονται σαν εκκολαπτόμενοι Κόπερφιλντ και μεταφέρουν την μικρή πραμάτεια τους προσπαθώντας να την πουλήσουν ως παραισθησιογόνο ψευδαίσθηση.

Στον έρωτα και στην πολιτική, όπως στρώσεις κοιμάσαι.

Και ξυπνάς.

Στον έρωτα και στην πολιτική ψάχνεις απεγνωσμένα για άλλοθι και ανοχή. Αν δεν υπάρχει ευφυϊα, όμως, δεν υπάρχει ούτε άλλοθι, ούτε και ανοχή.

Ο τρόπος που η κοινωνία επιλέγει πολιτικό ηγέτη, είναι σχεδόν παρόμοιος με αυτόν που διαλέγει ερωτικό σύντροφο.

Κανένας μεγάλος πολιτικός άνδρας όπως κανένας μεγάλος έρωτας δεν στέκεται στην έννοια του λάθους, βουτά σε όλα όσα έχει γεννήσει και παραδίνεται χωρίς φόβο και δισταγμό.

Και στις δύο περιπτώσεις κάποια στιγμή η αυλαία πέφτει και έχει το φινάλε που της αξίζει.

Από την εξουσία φεύγεις είτε ως μεγάλος ηγέτης, που αφήνει το στίγμα του κάνοντας μια μεγαλειώδη έξοδο, είτε κλεφτά ένα βράδυ ψελλίζοντας φθηνές δικαιολογίες.

Όπως ακριβώς και στον έρωτα.